Και ΤΑ, και ΜΠΟΥ, και ΜΠΟΥ, Νουδού χωρίς ΤΑΜΠΟΥ
Του Ορθαγόρα
Μου τό 'λεγε η καϋμένη η μάνα μου: «Ποτέ τηγανητά τα βράδια». Αλλά ποιο παιδί ακούει την μάνα του, για ν' ακούσω κι εγώ την δική μου; Και μην αρχίσετε, τώρα, τα «Μα δεν είσαι παιδί, μεγάλωσες πχια!» και τις συναφείς παλιομοδίτικες αηδίες. Στην προχώ την ροζογάλαζη εποχή μας, καθείς αυτοπροσδιορίζεται καταπώς γουστάρει. Αφού μπορεί ένας μαντράχαλος με δεκάποντη τρίχα μέχρι και στον αφαλό να δηλώνει «γυναίκα» και να γίνεται αποδεκτός, ε, τότε, κι εγώ δηλώνω «παιδί» και την λήγω την κουβέντα. Σαν γνήσιο, λοιπόν, παιδαρέλι, ξαπόστειλα ανενδοίαστα την μητρική την συμβουλή και πλακώθηκα στις σαγωνιές με τα καλοτηγανισμένα ψάρια της Νανάς. Καθώς είχα δίπλα μου γενναίο συμπολεμιστή τον έτερο όψιμο μπόμπιρα, τον Αλέξανδρο, η τραπεζοπάλη απεδείχθη ευκολότατη υπόθεση. Για να μην τα πολυλογώ, δεν έμεινε μήτε τόση δα ουρίτσα ψαριού, μήτε κόκκος λαδορίγανης, μήτε φλουδίτσα καυτερής, μήτε σταγόνα αγιοτσίπουρου γλυκανισμένου. Αλλά κάθε τέτοια μάχη, όσο να πεις, τ' αφήνει τα σημάδια της. Δύσκολα τ' ανθίζεσαι την ώρα του θριάμβου, μα τούτα είναι εκεί κι υπομονετικά προσμένουν την ώρα την κατάλληλη. Τα δικά μου τ' αφιλότιμα έσκασαν μύτη σαν έπεσα για ύπνο ο ψαρομάχος. Την πήραν την εκδίκηση τα ηττημένα ψάρια της Νανάς -και με το παραπάνω... Τέλος πάντων, κάπου εκεί κοντά στα χαράματα, με σφιχταγκάλιασε -που να μην έσωνε- ο Μορφέας ο ονειροκουβαλητής. Και, κατά το συνήθειο του, πήρε μορφή ανθρώπινη, καμωμένη από τις κυρίαρχες τις παραστάσεις της ημέρας. Καθώς είχα ξοδέψει όλο μου το απόγευμα βλέποντας βιντεάκια με πρωταγωνιστή τον Σπύρο-Που-Έγινε-Άδωνις κι είχα απολαύσει δεκάκις εκείνο το παλαιό αμίμητο όπου ο νυν υπουργός υπανάπτυξης φώναζε μαζί με τα γαλαζόπαιδα: «Και α, και ου, και ου, και δαπ νουδουφουκού», λογικό κι επόμενο ήταν να μεταμορφωθεί ο φτερουγάρης (ο Μορφέας, ντε) σε... Σπυράδωνι! Τι Εφιάλτης ήταν αυτός, Συνέλληνές μου! Σιγόβραζα, λέει, ντάλα μεσημέρι, μέσα σ' ένα τεράστιο καζάνι, παρέα με ψαροκόκκαλα, πατάτες, πιπεριές, καροτίνια, και λογής λογής μπαχάρια και μυρωδικά. Ακριβώς απέναντί μου, έριχνε ολούθε την βαριά σκιά του ένα πελώριο ξύλινο τοτέμ, με φτερά μπούφου στην θέση των χεριών και, πάνω πάνω, στραβοχυμένη την φάτσα του Κούλη του Αντινατιβιστή. Όρθιος και με την πλάτη ακουμπισμένη στο ξυλόγλυπτο, κοπάναγε δαιμονισμένα το ταμ-ταμ ο Σπυράδωνις. Δίπλα του, παντελώς αλαφιασμένοι, η Ντόρα η Ακομπλεξάριστη κι ο κυρ-Γιώργης ο πάλαι ποτέ φύλαρχος του Λάος. Γύρω από το καζάνι, ένα τσούρμο ημίγυμνοι νεαροί, με γαλάζιες αχυροφουστίτσες και ακόμα πιο γαλάζια μπουκέτα φτερών στο χέρι, χοροπήδαγαν εκστασιασμένοι και τραγούδαγαν ρυθμικά: «Και ΤΑ, και ΜΠΟΥ, και ΜΠΟΥ, Νουδού χωρίς ΤΑΜΠΟΥ»! Για να μην σας κουράζω και κουράζομαι κι εγώ φλυαρώντας, ξύπνησα έντρομος και κάθιδρος, ακριβώς την στιγμή που το νερό του καζανιού άρχισε να κάμνει μπουρμπουλήθρες. Έψησα μετά κόπου έναν καφέ δυνατό και μερακλίδικο και, όταν πήρα κάπως να συνέρχομαι, κάλεσα στο κινητό τον «νονό» μου τον Νικόλα. Του τά 'πα χαρτί και καλαμάρι και ζήτησα συμβουλές. «Δες την επικαιρότητα» μου είπε λακωνικά ο Κρητικός κι έκλεισε το τηλέφωνο. Τον άκουσα και βούτηξα πάραυτα στα ειδησεογραφικά λασπόνερα. Ύστερα από πέντε μόλις λεπτά, κουτούλησα πάνω στις ξέρες της Ντορούλας και του κυρ-Γιώργη περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με τους ομόχρωμους (γαλαζοπάτριδους) γείτονες. «Δεν έχω κανένα ταμπού» είπε η Ακομπλεξάριστη, αν και διευκρίνησε πως «αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τέτοιο θέμα». «Κάτω από όρους θα μπορούσε να υπάρχει συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο -είναι πολύ εγωιστικό να το θεωρούμε κλειστή λίμνη» δήλωσε δίκην αντιλάλου ο άλλοτε Φύλαρχος και νυν παθιασμένος Φιλόκουλος. «Να οι μπουρμπουλήθρες, να και το τραγούδι του γαλαζότσουρμου!» αναφώνησα ενθουσιασμένος, μπρος στην αποκαλυπτική ερμηνεία του Εφιάλτη. Δεν μπήκα καν στον κόπο να ερμηνεύσω την παρουσία του ταμταμοκρούστη Σπυράδωνι στο ονειροσκηνικό, γιατί αυτός είναι σαν την γνωστή Κόλα -πάει με όλα... Αλλά, Συνέλληνές μου, γρήγορα ο ενθουσιασμός παραχώρησε την θέση του στην αηδία. Κι αυτή, με την σειρά της, στην θλίψη. Κι έκλεισε ο χορός των συναισθημάτων, με την οργή. Ψεύτες είναι, ακόμη και στους εφιάλτες μας, οι γαλαζωποί Εφιάλτες. Αναληθοεπείς, ψευδευλαβείς, γεζουίτες, κάλπικοι... Άκου «Χωρίς ταμπού», οι κατεξοχήν ταμπουλάγνοι και τοτεμόπληκτοι! Το μόνο ταμπού που στ' αλήθεια δεν έχουν, είναι το ξεπούλημα της χώρας και η δολοφονία του ελληνισμού. Όλα τα άλλα τα διαθέτει η ταμπουθήκη τους: έθνος, νατιβισμός, δημοκρατία, ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, αρετή... Κάθε ιερή αρχή και κάθε αξία είναι δαιμονοποιημένη και απαγορευμένη γι΄αυτούς τους ανεκδιήγητους. Όμως κι εμείς, Συνέλληνές μου, αρεσκόμαστε στα ψεύδη τα τοτεμικά και τα ταμπουριάρικα. Τόσα χρόνια μας εμπαίζουν οι ποικιλόχρωμοι θεομπαίχτες, κι ακόμη να βάλουμε μυαλό. Ακόμη να σηκώθουμε από την (βολική, δεν λέω) ψάθα του υπήκοου/υπάκουου ψηφοφόρου και να γίνουμε, επιτέλους, αληθινοί, ενεργοί, Πολίτες. Και Οπλίτες. Που θα πάρουν τα ηνία της πατρίδας στα χέρια τους και θα οικοδομήσουν την πολυπόθητη Πολιτεία, η οποία θα γεννά αενάως νέους Πολίτες και απαράμιλλο Πολιτισμό. Που θα εξορίσουν διά παντός το Ψεύδος και θα ενθρονίσουν στην θέση του την Αλήθεια. Που θα απαρνηθούν το Σκότος και θα καθαρθούν με την λάμψη του Ολυμπίου Φωτός. Και να πω πως δεν έχουμε την δυνατότητα και την ευκαιρία; Την έχουμε, Συνέλληνές μου, την έχουμε! Σε απόσταση αναπνοής. Μια απόφαση χρειάζεται μόνο. Και μια επίσκεψη στο κοντινότερό μας γραφείο της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.
